zondag 25 februari 2024

Tosha wordt vier en Ayda wordt drie

 

Het is weer februari en dan is het bij ons tegenwoordig groot feest. Op 17 februari werd Tosha namelijk vier en een week later, gisteren op 24 februari, werd Ayda drie.

 


Veel gefeest hebben we niet. Op 18 februari hadden Romy en ik de laatste wedstrijd van de wintercompetitie. Allebei zowel het vast parcours als de jumping foutloos gelopen. Helaas ging deze keer de estafette niet zo goed. Ik had één fout en Romy liep een diskwalificatie. Desalniettemin zijn we op een heuse vierde plek in de competitie geëindigd. Stijgende lijn dus. Vorig jaar waren we achtste. Dat houdt in dat we ons voor de finale hebben geplaatst in maart. De dag daarvoor wilden we toch een beetje uitrusten om fit te zijn voor die wedstrijd. Wel heeft Tosha een hoop lieve knuffels van ons allemaal gehad.

 


Ook de verjaardag van Ayda werd niet groot gevierd. Ayda had op haar verjaardag samen met Romy wedstrijd in Ewijk. De jumping ging met haar onwijs goed. Ergens onderweg moet er echter iets gebeurd zijn dat het vrouwtje niet heeft meegekregen, want toen de uitslag bekend werd gemaakt bleek dat Ayda één fout had. Zal wel ergens een latje gevallen zijn. Dus helaas geen u’tje, maar wel een eerste plaats. En daar mag ze echt trots op zijn. Maar liefst 4,95 m/s. Net de grote zus, die rent ook altijd als een gek. De grote zus deed het overigens ook niet slecht met een tweede plaats op de jumping.

zaterdag 20 januari 2024

Foto voor vrouwtje Joukje

 

Een gezegde luidt dat na regen zonneschijn komt. Inderdaad, dat was ook nu het geval. Alleen kwam met de zon ook sneeuw. De zon en de blauwe hemel, die we zolang moesten missen, zijn natuurlijk fantastisch. Is echt genieten. De sneeuw hoeft voor mij echter niet. niet iedereen denkt daar kennelijk hetzelfde over. Romy en onze puber Ayda vinden sneeuw helemaal geweldig. Toen het maandagavond begon te sneeuwen was Ayda compleet door het dolle heen. We weten het niet zeker, maar volgens ons was dat de eerste keer dat Ayda sneeuw heeft gezien. Vorig jaar heeft het blijkbaar niet gesneeuwd. We hebben daar in ieder geval geen foto’s van en als er wel sneeuw was geweest hadden we daar ongetwijfeld een hele lading van. Er hoeven namelijk slechts een paar vlokjes te vallen of het vrouwtje staat al helemaal klaar met haar camera.

 


Dinsdagochtend had het vrouwtje twee lessen van iemand overgenomen bij trainer Jan. Een leuke mogelijkheid om met Tosha en Ayda wat extra te trainen. Romy en ik mochten voor de gezelligheid mee. Tijdens de training moesten we in de auto wachten, maar dat was niet erg. Was lekker warm en zolang duurde de training niet. Daarna mochten we met zijn allen door de sneeuw rennen. Vrouwtje had – hoe kan het anders zijn – haar camera meegenomen. Met de foto’s schoot het echter niet heel erg op, want mijn drie zussen renden als een stelletje gekken van de ene kant naar de andere. Eigenlijk was het de bedoeling dat we ergens netjes met zijn vieren gingen zitten in de sneeuw. Vrouwtje wilde namelijk een mooie foto van ons allen maken. Die wilde ze naar vrouwtje Joukje sturen, die dinsdag jarig was. Nou, daar kwam dus echt niets van terecht. Uiteindelijk gaf het vrouwtje het op. Was gewoonweg niet te doen met mijn gekke zussen.

 


Maar ja, vrouwtje was nog steeds van plan om een foto voor vrouwtje Joukje te maken. Dus ’s middags volgde poging twee, hier bij ons in het dorp. Aan het eind van onze straat is een groenstrook, waar nog een beetje sneeuw lag. Daar gingen we naartoe. Op de hoek van onze straat was een buurman bezig om de sneeuw van de stoep te verwijderen, wat Romy en Ayda kennelijk buitengewoon interessant vonden. Ze volgden iedere beweging van de buurman.

 


Uiteindelijk liepen we weer verder en werden we neergezet voor de foto. Romy en Ayda waren compleet afgeleid, want die luisterden nog steeds naar de geluiden van de buurman. Het vrouwtje deed van alles om de aandacht van mijn zussen te trekken. Bij Ayda lukte dat op een gegeven moment, maar Romy had alleen oog voor de buurman.

 


Na talloze pogingen probeerde het vrouwtje ons nog op een andere plek neer te zetten, maar ook dat was niet echt een succes. Aan het eind van de fotosessie had vrouwtje talloze foto’s, maar geen een was echt denderend. Maar ja, meer was er niet, dus daar dan maar de beste van kiezen. Sorry vrouwtje Joukje, mijn vrouwtje heeft echt haar uiterste best gedaan, maar soms valt het niet mee. Om te voorkomen dat onze oplettende lezers nu in de war raken nog even het volgende. Op de groepsfoto staan we met zijn allen, zoals jullie zien, alhoewel Tosha geen hondje is van vrouwtje Joukje. Maar ja, dat wil natuurlijk niet zeggen dat zij haar niet mag feliciteren, hè. Tosha zou er bovendien niets van snappen dat zij niet mee op de foto mag.



zaterdag 30 december 2023

Land onder

 

Herfst gaat vaak gepaard met slecht weer. Ook dit jaar kondigde de herfst zich begin oktober aan met veel regen. Normaal gesproken komt daar een keer een eind aan en zitten er ook weer een paar mooie zonnige dagen tussen. Dit jaar is het echter een en al ellende. Het bleef maar regenen, dag in dag uit. We kunnen ons niet eens herinneren dat het tussendoor een dagje droog is geweest. Het is echt verschrikkelijk.

Aanvankelijk konden we gelukkig nog aan de Maas lopen, maar dat is inmiddels ook verleden tijd. Alle weilanden zijn volledig ondergelopen. Je ziet niet eens meer een verschil tussen Maas en weiland. Overal water. We gaan nu iedere dag met het vrouwtje over de dijk wandelen om te kijken hoe hoog het water staat. Helaas staat het iedere dag een beetje hoger in plaats van dat het gaat zakken. Wij vinden dat allemaal niet leuk, maar Ayda vindt dat volgens mij het ergst. Ze wil gewoonweg niet begrijpen dat we niet meer aan de Maas kunnen rennen. Ze blijft maar aan de riem trekken en wil telkens weer teruggaan. Dat kunnen we natuurlijk doen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de situatie. Het water zakt immers niet binnen een paar minuten.



Ook alle buitentrainingen zijn al weken geschrapt. Zoals ik onlangs vertelde is Tosha eind augustus met Hoopers begonnen. Na zeven lessen stopte de training begin oktober. Dat is erg jammer, want ze leek er wel iets van op te steken. Ik train samen met Ayda donderdags op een veld buiten. Hier hetzelfde verhaal, geen training vanwege wateroverlast. Eind oktober kwam de trainer op het idee om toch een keer een training te houden. Volgens haar was dat prima te doen op het veld. Het was die dag een keer droog. Mega enthousiast reden we naar onze trainingslocatie in Nieuwegein. Toen ik de eerste pootjes op het veld zette, werd het enthousiasme echter iets minder. Het veld was drijfnat en mijn pootjes waren tot aan de knie kletsnat. Ook het vrouwtje maakte na de eerste stappen rare geluiden. Toen ze een van haar voeten omhoog hield snapte ik hoezo. Daar druppelde een enorme hoeveelheid water uit. Het enthousiasme kwam gelukkig weer iets terug toen we het rondje mochten lopen. Dat was echt zo fijn, eindelijk weer iets mogen doen. De natte pootjes en voetjes konden ons op dat moment niet veel schelen. Kortom toch nog erg genoten van onze wateragility.

 


Door de permanente regen en de nattigheid hebben we helaas ook met Kerst weinig gedaan. Op de eerste kerstdag hebben we wat over de dijk hier gewandeld. Toen we thuis vertrokken was het droog, maar halverwege begon het alweer te regenen. De tweede kerstdag was het weer gelukkig iets beter, dus kwam vrouwtje op het idee om een keertje naar slot Loevestein te gaan. Baasje had er meteen zijn twijfels over. Loevestein ligt namelijk aan de Waal en die staat meestal veel hoger dan de Maas. Maar ja, vrouwtje wilde per se naar Loevestein, want daar zouden we een beetje kunnen rennen. Al gauw bleek dat Loevestein als een soort sprookjeskasteel midden in een enorme hoeveelheid water stond. Het hele gebied, waar we normaal wandelen en los mogen stond compleet onder water. Na lang zoeken vonden we nog een klein stukje waar we nog wel konden rennen. Oké, we moesten door een enorme hoeveelheid blubber heen, maar dat maakte ons niet uit. Was lekker rustig daar. De koeien en paarden, die over het algemeen op dat stukje grond lopen, waren inmiddels geëvacueerd, en andere mensen durfden daar kennelijk niet te komen.



Er is nog echt geweldig nieuws, dat ik helemaal nog niet verteld heb. Een paar maanden geleden heeft het vrouwtje Romy en mij bij de Fhn ingeschreven voor de WAC selectie. Dit jaar bestond de selectie uit een tweetal wedstrijden: eentje in september en eentje in november. Van de zes parcoursen, die in totaal gelopen moesten worden, heb ik maar liefst vijf uitgelopen, waarvan drie met een derde plaats, eentje met een vierde en eentje met een zevende plaats. Bij Romy liep het in september niet zo goed. Twee diskwalificaties en één eerste plaats. In november begon het voor Romy veelbelovend met een tweede plaats op het vast parcours. Ook de jumping ging geweldig, tot het voorlaatste toestel. Daar sprong mijn kleine zus over een sprong terug. Voor de rest een super rondje. Ook bij de snooker helaas slechts een vijfde plaats, doordat Romy halverwege een tunnel inschoot.



Mijn prestaties waren kennelijk zo goed dat ik nu samen met mijn vrouwtje ons land mag vertegenwoordigen op het wereldkampioenschap in Bretagne (Frankrijk). Ik ben nog steeds sprakeloos. Ik, Ginaatje, naar een wereldkampioenschap. Wauw! Dat had ik niet eens durven dromen. Ik vind het alleen zo jammer dat Romy zich niet ook geplaatst heeft. Ze heeft echt zo hard haar best gedaan. Het is altijd één klein dingetje. Voor de rest zijn de rondjes fantastisch. Ik gun het haar zo dat ze ook een keer echt succes heeft.

dinsdag 7 november 2023

ISAC 2023

 

Afgelopen weekend was het eindelijk zover: we mochten naar de ISAC. Voor degenen die dat niet weten, dat is de internationale sheltiewedstrijd, oftewel het wereldkampioenschap van de shelties. Deze keer in ons eigen land, in Laag-Soeren. Voor ons is dat bijna anderhalf uur rijden. Te lang om iedere dag op en neer te rijden, dus hadden de baasjes daar in de buurt een huisje voor ons gehuurd. Die locatie heette Soeren Lounge en lag op een afstand van zo’n drie minuten rijden naar de manege. De baasjes hadden een groot huis gehuurd, we zijn tenslotte een groot gezin, dus een beetje ruimte kan geen kwaad. Dat viel echter nogal tegen. De zitkamer stond helemaal vol. Er was een kitchenette, daarvoor stond een tafel met vier stoelen en iets verderop stond een grote bank. De loopruimte was net voldoende voor één baasje. Als één van de baasjes zich dus wilde verplaatsen moest het andere baasje even gaan zitten. Nou, en dat was dus het grote huis. Voor de rest was het prima, maar ja, wel een beetje aan de krappe kant voor ons zessen.

Het vrouwtje had Ayda voor een seminar ingeschreven bij zo’n topper in de agility in de hoop dat ze daarvan iets zou opsteken. Dat seminar was al op de donderdagochtend. Toen we bij de manege arriveerden was al een eerdere groep volop aan de gang met het seminar. Zo te zien waren dat erg moeilijke rondjes, maar dat waren ook allemaal derde graad hondjes in die groep. Straks als Ayda aan de beurt was zou het ongetwijfeld makkelijker worden, dacht het vrouwtje. Maar nee hoor, precies dezelfde rondjes. Romy, Tosha en ik gingen met de baas in de kantine zitten kijken. Ik dacht jeetje, dat wordt drie keer niks met Ayda. Die kan niet eens fatsoenlijk een eerste graad rondje lopen. Tot onze verbazing ging dat echter niet eens zo slecht. Eigenlijk ging het beter dan de eerste graad.

Vrouwtje had zich - net als gebruikelijk - erg warm gekleed. Hemdje, dikke trui, body warmer, vest en een dikke jas. De jas ging al meteen uit vóór het eerste rondje, want met jas aan kan ze niet lopen. Vóórdat ze aan het tweede rondje moest beginnen deed ze de vest uit. Bij het volgende rondje was de body warmer aan de beurt. Ik begon toch langzamerhand een beetje ongerust te worden. Ze zou toch niet ook nog de trui uitdoen? Ik zag al voor me hoe mijn vrouwtje door de zedenpolitie in handboeien meegenomen zou worden. Dat wil ik toch niet graag meemaken. Gelukkig moesten ze nog maar een klein rondje doen en dat kon blijkbaar met de trui aan. Grote opluchting.



‘s Avonds begonnen de baasjes honger te krijgen. Aangezien ze geen ingrediënten hadden om iets te koken moest er iets te eten worden gehaald. Er werd op internet gezocht en snel was een pizzeria in de buurt gevonden. Dus allemaal de auto in en op naar de pizzeria. In de omgeving van Laag-Soeren is veel bos, want dat ligt immers op de Veluwe. Overal bomen dus, maar geen pizzeria. Op een gegeven moment kwamen we bij een vakantiepark. Volgens onze TomTom moest daar de pizzeria zijn. Die hadden ze echter zo goed verstopt dat wij die niet konden vinden. Weer een adres van een andere pizzeria gezocht, die wel makkelijk te vinden was. Nu nog terug. Tja, klinkt makkelijk, maar dat was moeilijker dan we dachten. Het was inmiddels pikkedonker en ook ons huisje lag nogal verstopt in de bossen. Toen we eindelijk arriveerden was de pizza al voor de helft koud. Arme baasjes.

Vrijdag begon de ISAC – net als altijd – met een teamwedstrijd. Die was deze keer echter slechts in afgeslankte vorm zonder estafette. Over het algemeen worden er twee rondjes voor het team gelopen: een vast parcours en een jumping. Die uitslagen worden bij elkaar opgeteld en vervolgens mogen de beste zoveel teams een estafette lopen. Het team dat de estafette wint, heeft de teamwedstrijd gewonnen. Vrouwtje was bang dat het vrijdag erg laat zou worden, want er waren immers bijna zeshonderd combinaties. Doordat de estafette kwam te vervallen viel dat echter allemaal reuze mee. Vorig jaar in Denemarken was het niveau van de teamparcoursen iets tussen eerste en tweede graad. Alle graden moeten immers hetzelfde parcours lopen en je kan van een jonkie als Ayda niet verwachten dat zij even een derde graad parcours loopt. Dit jaar viel dat echter ontzettend tegen. Zowel het vast parcours als de jumping waren allebei erg ingewikkeld. Op het vast hadden we allemaal een diskwalificatie. De jumping ging iets beter. Tot onze verbazing heeft Tosha het het beste gedaan van ons allemaal: 44e plaats. Romy was 46e en ik 70e. Ayda diskwalificatie.



Zaterdag moesten de individuele rondjes worden gelopen. Hier mocht iedereen weer in zijn eigen graad lopen, dus Tosha en Ayda in de eerste, ik in de tweede en Romy in de derde. Tosha deed het erg goed, zij behaalde zelfs een 15e plaats. Oké, zaten wat fouten en weigeringen bij, maar desalniettemin vind ik dat superknap. Ayda helaas weer een diskwalificatie. De rest van ons deed het helaas niet zo goed, allemaal diskwalificatie. Die van mij was geheel aan het vrouwtje te danken. We liepen geweldig, tot het vrouwtje halverwege op het idee kwam om een volstrekt onnodige wissel te maken bij een sprong. Ik dacht door de wissel dat ik de kattenloop op moest, maar dat was helaas een verkeerde inschatting. Echt zo balen. Waarom doet ze zulke gekke dingen?

De jumping ging gelukkig super bij mij: 21e plaats. Ook Ayda ging als een speer: 18e plaats. Helaas niet geheel foutloos, maar ik vond het wel een knappe prestatie voor zo’n jong ding. Romy en Tosha diskwalificatie. Helaas was mijn plaats bij de jumping te weinig om mij te plaatsen voor de grote finale wat ik wel erg jammer vond. Maar ja, het is niet anders.

De volgende ochtend moesten we dus weer heel vroeg op om de bonusfinale te lopen. Mijn drie zussen bakten er helemaal niets van, alle drie diskwalificatie. Ik eindigde op een 4e plaats, dus net naast het podium. Tja, dat was het dan.



Heel eerlijk gezegd vond ik de ISAC dit jaar toch wat tegenvallen. In Denemarken was er van het begin af aan een bepaalde sfeer. Er werd een uitgebreide openingsceremonie gehouden, de vlag van de ISAC werd gehesen, de handlers uit de verschillende landen zaten gezellig bij elkaar, kortom het was echt gezellig. Dat had je nu geen van allen. In Laag-Soeren is de akoestiek ontzettend slecht. Er werd wel iets gezegd, maar dat was niet te verstaan. Ook was er eigenlijk niets aan de sfeer gedaan. Je had dus het gevoel op een heel gewone wedstrijd te zitten. In Denemarken had je een grote tribune, waar alle teams gezellig bij elkaar konden zitten. Alle wedstrijden werden ook in één hal gelopen. Nu waren er geen tribunes, want daarvoor is er in Laag-Soeren geen ruimte. Ook was de wedstrijd verdeeld over twee hallen. In de grote hal werden de vaste parcoursen gelopen en in de kleine hal de jumpings. De baasjes hadden zelf stoelen meegebracht en gingen met ons in de grote hal zitten, maar daar zaten slechts weinig mensen. Vooral Fransen en Italianen. En over de eerste groep was het vrouwtje al heel snel niet meer te spreken. Zo’n groepje Fransen zat naast ons. In het begin was dat nog een bescheiden groepje, maar naarmate de dag vorderde sloten er steeds meer Fransen bij dat groepje aan. Je wilt niet weten hoe die allemaal kunnen schreeuwen. Je kon je eigen woord niet meer verstaan. Ze namen ook steeds meer ruimte in. Op een gegeven moment zat zo’n Fransman ineens op de schoot van het vrouwtje. Toen had ze het toch een beetje gehad. De volgende dag gingen we toch meer in de hoek zitten, waar we iets rustiger zaten.

Tja, en dan nog de rondjes. Vorig jaar waren de rondjes ook niet makkelijk, maar ze waren wel te doen. Ik vond de moeilijkheidsgraad van de teamrondjes al erg bijzonder. Dat waren gewoon moeilijke derde graad rondjes. Teams met eerste graad hondjes waren al bij voorbaat kansloos, want de meeste eerste graad hondjes konden dat niet lopen. De individuele rondjes van mij en de kleintjes vielen gelukkig mee, maar ik ben echt blij dat ik niet de rondjes van Romy moest lopen. Die waren amper te doen. Voor mij was het helaas de laatste ISAC. Volgend jaar word ik al elf en vrouwtje zegt dat het langzamerhand tijd is om iets te minderen. Volgend jaar is de ISAC bovendien in Kungsvinger in Noorwegen. Dat is gigantisch ver weg, dus ik denk niet dat we daar naartoe gaan.

woensdag 1 november 2023

Hoopers

 

Na de vakantie in Thüringen hebben we niet stil gezeten. We waren nog een dagje in Rockanje, waar we het altijd erg naar onze zin hebben. Was erg rustig. De vakantieperiode was immers al voorbij en het weer was aan de koele kant. Ons maakte dat natuurlijk niets uit, we hebben er volop van genoten. En we hebben verschillende wedstrijden gelopen.

 


Op 14 oktober was bij KC De Kempen een competitiewedstrijd voor de tweede en derde graad. Ik had er super veel zin in en dat kon je goed merken. Bij het eerste vast parcours was ik derde. Helaas met een fout op de kattenloop, anders was ik eerste geweest. Het tweede vast parcours ging nog beter: tweede. En bij de jumping was ik negende. In de competitie sta ik nu eerste. Wauw! Die wedstrijd was ook de laatste mogelijkheid om je te plaatsen voor de Masters, die de volgende dag bij De Kempen plaatsvonden. Door mijn geweldige prestaties mocht ik het finalerondje lopen en daar werd ik eerste!!! Ja, jullie lezen het helemaal goed. Eerste!!! En dus mocht ik ook meedoen aan de Masters van de volgende dag.

 


De Masters zelf verliepen helaas niet zo goed. Het waren allemaal rondjes met hele lange lijnen. We moesten continu van de ene naar de andere kant van het veld lopen. Aan de ene kant kon het vrouwtje niet op tijd weg omdat daar bijvoorbeeld een outje was, dus was ze aan de andere kant van het veld te laat. Helaas geen noemenswaardige uitslagen. Vreemd genoeg ging het met Romy helemaal niet zo slecht, want die is toch iets zelfstandiger dan ik. Het was telkens maar één dingetje dat verkeerd ging. Maar ja, dat leverde meteen een diskwalificatie op. Desalniettemin hadden we ontzettend veel lol.

 


Eind augustus is het vrouwtje samen met Tosha begonnen met hoopers. Dat is een beetje vergelijkbaar met agility, maar is toch iets anders. Ook daar heb je toestellen: boogjes (in het Engels hoops), kleine tunneltjes, tonnen en gates (die zien eruit als een halfhoge kamerscherm). Net als bij de agility worden al die toestellen telkens in een ander parcours neergezet. Het grote verschil is echter dat de handler niet mag meelopen. Hij of zij moet in een vak staan en van daaruit aangeven wat het hondje moet doen.

 


In het begin moesten alle toestellen worden aangeleerd. Tosha had dat allemaal erg snel onder de knie. De andere hondjes uit de groep liepen in slakkentempo door het parcours, of misten de helft van de toestellen. Tosha rende meteen op vol tempo en dat is altijd erg snel. Iedere week werd het natuurlijk iets moeilijker. Aanvankelijk stonden de toestellen allemaal precies naast het vak waar het vrouwtje moet staan. Dat was voor Tosha geen probleem, want het vrouwtje stond er feitelijk naast haar en eigenlijk hoefde ze dus nog niets zelfstandig te doen. Iedere week werden de toestellen echter steeds ietsjes verder bij het vak vandaan geplaatst. Inmiddels begint het parcours al ruim voor het vak en het eindigt meters achter het vak. Tja, en toen begon het weer. Tosha moet nu zelf vooruit en dat is juist wat ze niet kan. Dus het is even afwachten hoe zich dat verder gaat ontwikkelen.

woensdag 23 augustus 2023

Duderstadt

 

Aan iedere vakantie komt helaas een keer een eind. Gisteren was alweer de laatste vakantiedag in het mooie Thüringen. Er stond nog één bezienswaardigheid op het lijstje: een bezoek aan Duderstadt. Dat ligt echter niet in Thüringen, maar in Nedersaksen. Dat klinkt op zich niet zo heel erg spannend, maar is wel een groot verschil. Thüringen ligt in de voormalige DDR en Nedersaksen ligt in het westen van Duitsland. Slechts een paar kilometer van dat stadje lag vroeger de grens, die je niet zomaar kon passeren. Mensen uit het westen mochten wel naar de DDR reizen, andersom gold dat echter niet. 

 


Volgens internet is Duderstadt één van de meest bezienswaardige steden van Duitsland. Ze hebben daar namelijk meer dan zeshonderd vakwerkhuizen uit diverse stijlperioden, die nog allemaal in originele staat zijn. Vaak word je teleurgesteld als je met bepaalde verwachtingen ergens naartoe gaat, maar deze keer gold dat gelukkig niet. Waar je ook keek, overal van die prachtige vakwerkhuizen. Het ene huis mooier dan het andere. En allemaal in verschillende kleuren. Zoiets moois heb ik echt nog nooit gezien. 

 


Bovendien is het een klein en gezellig stadje, ongeveer zo groot als Zaltbommel. Grote steden zijn niet zo ons ding. We houden niet van veel drukte. Maar Duderstadt was helemaal perfect voor ons. Niet te veel mensen, niet te veel auto’s, fietsen, of iets dergelijks, we konden gewoon op ons gemak rondslenteren. Net als altijd trokken we meteen de aandacht van diverse mensen. Één vrouw was helemaal gecharmeerd van ons. Zij heeft zelf een hoop hondjes thuis, vertelde ze. Allemaal uit het dierenasiel gehaald en ieder hondje met een rugzakje. 

 


We hebben hier zoveel aardige mensen ontmoet. Allemaal open, geïnteresseerd, vriendelijk, en altijd tijd voor een babbeltje. Vóór we op vakantie gingen waren de baasjes bang dat dat allemaal zou tegenvallen. Jaren geleden waren ze namelijk een keer in Berlijn. In het westen van de stad waren de mensen vriendelijk, maar in het oosten, dat ook deel uitmaakte van de voormalige DDR, reageerden de mensen soms heel apart. Erg onvriendelijk en vaak klonk het als bevel is bevel. Nou, als je mijn vrouwtje op de kast wilt krijgen dan is dat de perfecte manier. Ze vreesden dus het ergste, maar hier zijn de mensen dus echt super vriendelijk.

 


’s Avonds mochten we nog uitgebreid in de tuin racen. Ook na een week kan Ayda daar geen genoeg van krijgen. Het is continu berg op berg af, het liefst samen met Romy. Alhoewel ik het idee heb dat het Romy soms toch wat teveel wordt. Ayda heeft een grenzeloze energie, geen idee waar dat kleine ding die vandaan haalt. Romy is toch vijf jaar ouder, die wil af en toe iets meer rust. Maar Ayda blijft haar uitdagen tot de grote zus weer met haar rent.

 


En vandaag gingen we weer naar huis. We hebben al die wegwerkzaamheden nu een keer geteld die we tegenkwamen. In totaal negen stuks. Niet normaal. Maar we mogen niet klagen, we hebben goed gereden. Ik vind het  altijd fijn om weer naar huis te komen, is toch de vertrouwde omgeving, maar op vakantie gaan vind ik ook altijd erg leuk. Is een keer iets anders. Andere indrukken, andere omgevingen, veel wandelen, andere geuren, daar houd ik wel van. En ons huisje was echt super.

 


Ik ben reuze benieuwd waar we volgend jaar naartoe gaan. Het liefst zou ik weer een keer naar een streek willen waar we strand en water hebben. Ik heb het vrouwtje al een keer iets over Bretagne horen zeggen. Dat schijnt echter erg duur te zijn. Maar ja, even afwachten, het vrouwtje zal wel weer iets leuks verzinnen.

maandag 21 augustus 2023

Burg Lohra en burg Scharfenstein

 

Vandaag waren we bij burcht Lohra in Großlohra. Dat is een burcht uit de 11e tot 12e eeuw, dus weer uit de middeleeuwen. Die was echter al van steen. Het is een gigantisch complex met allerlei aan- en bijgebouwen dat een beetje doet denken aan een Russische kolchoz. Later bleek uit een nadere toelichting bij de burcht dat de gebouwen inderdaad staatseigendom waren en door diverse boeren werden gebruikt. Sinds eind jaren 70 van de vorige eeuw staan de gebouwen echter leeg en is er weinig of niets meer gedaan aan het onderhoud. Dat kan je helaas overal goed zien. We hebben daarom goed uitgekeken waar we liepen, want je weet het maar nooit met zo’n bouwvallig gebouw. We willen niet graag onder een hoop stenen bedolven raken. Inmiddels schijnt de burcht overigens ondergebracht te zijn bij een stichting, die het onderhoud weer wil oppakken. 

 


We vinden het altijd zo jammer om zulke verwaarloosde gebouwen te zien. Als de burcht goed onderhouden zou zijn, was het echt een prachtig monument. Je zou daar zoveel meer van kunnen maken. Ruimte is er genoeg. Je zou bijvoorbeeld buiten een keer middeleeuwse spellen kunnen houden, mensen in klederdracht oude handwerken laten doen, en dat soort dingen. Bij slot Loevestein doen ze zoiets vrij regelmatig en dat brengt de nodige centjes in de la. Niets doen levert in ieder geval niets op. Wij waren ook de enige gekken die de burcht bezocht hebben, wat eigenlijk niet zo vreemd is. Er was namelijk verder niets te doen. Was dus ontzettend rustig. We hebben er een poosje rondgelopen en genoten van de vogelgeluiden. 

 

Bijgebouwen burcht Lohra

De volgende halte was burcht Scharfenstein in Leinefelde-Worbis. Volgens de baas was die de moeite waard. Was vanaf de andere burcht ook slechts een half uurtje rijden, dus dat viel mee. Dat wil zeggen, normaal gesproken. Zoals jullie weten hebben we sinds een paar maanden een andere auto. Onze oude Ka had in de auto geen navigatie. De baasjes hebben toen een navigatie gekocht, die aan de voorruit vastgemaakt kon worden. Die navigatie had soms heel aparte routes. Erger kon het dus eigenlijk niet worden, dachten we, maar het kan wel. Onze nieuwe auto heeft een ingebouwde navigatie die echt alles slaat. 

 

Burcht Lohra

De nieuwe navigatie heeft duidelijk een voorkeur voor smalle zandpaden. Zodra ergens langs een doorgaande weg een pad ligt, word je van de doorgaande weg gestuurd en word je zo’n pad opgestuurd. Dat zijn vaak paden waarvan zelfs de inheemse bevolking geen weet heeft. We zijn er in ieder geval nog nooit andere mensen op al die paden tegengekomen. Ook van de betekenis van verkeersborden heeft dat ding geen kaas gegeten. Je wordt zomaar ergens een straat ingestuurd waar je helemaal niet mag inrijden. Zo ging dat nu ook.

 

Burcht Scharfenstein

Eerst stuurde dat ding ons een kant op waar we niet mochten rijden. Vrouwtje dus weer omgekeerd. De stem van die vriendelijke mevrouw uit de navigatie was het absoluut niet eens met de beslissing. ‘Keer om’, riep ze meerdere keren achter elkaar. Vrouwtje bleef stug volhouden en reed gewoon door. Baasje had inmiddels zijn mobiel gepakt, waar een ander navigatiesysteem op staat. Dat systeem stuurde ons een andere kant op. Uiteindelijk belandden we echter op hetzelfde punt dan met de eerste navigatie. Dat schoot dus niet echt op. Een paar keer de verschillendste wegen geprobeerd, maar iedere keer kwamen we weer op hetzelfde kruispunt uit. Nou, dan toch maar rechtdoor, ondanks verbodsbord. Shhht, niet verder vertellen hè?

 


Nou, dat was een weg kan ik jullie vertellen. Overal diepe gaten. Vrouwtje probeerde die zoveel mogelijk te ontwijken, maar dat werkte slechts in beperkte mate. Zal wel een reden hebben waarom je daar niet mocht rijden. Haha. Toen we dachten dat we nu het ergste achter de rug hebben, werd het nog erger. Die burcht ligt ergens boven op een berg. Nu had die vriendelijke mevrouw van de navigatie verzonnen dat we op een smal serpentinenpad naar boven moesten. Echt, dat was doodeng. Continu bochten van 180 graden en dat op zo’n smal pad. Ik heb echt heel veel vertrouwen in mijn vrouwtje als bestuurder, maar zo langzamerhand vroeg ik me toch af of we dat haalden. Aan de ene kant rotsen, aan de andere kant afgrond, en wij tussenin op zo’n smal kronkelend pad. Top!!! 

 


Maar goed, mijn vrouwtje kan goed autorijden en uiteindelijk kwamen we na een uur aan op de parkeerplaats van burcht Scharfenstein. Daar was ruimte voor enorm veel auto’s. Het vreemde was dat wij de enigen op de hele parkeerplaats waren. Blij dat we het gehaald hebben stapten we uit en gingen naar de burcht. Dat was een fikse wandeling met een enorme stijging, want de burcht staat echt helemaal boven op de berg. Was echt een opluchting toen we boven aankwamen. De baasjes verheugden zich op iets te eten en te drinken op het terras, hoorde ik hen zeggen. Maar wat bleek? De burcht is op maandag gesloten! Dus dat hele gedoe voor de flauwekul. Niet te filmen. Op de terugweg luisterde het vrouwtje gelukkig niet naar die mevrouw van de navigatie, maar reed gewoon zoals zij wilde. En zie daar, binnen een half uur waren we via beschaafde wegen terug bij ons vakantiehuis.