zondag 28 mei 2017

Nog een verjaardagscadeau


Voor mijn verjaardag op 30 april heb ik allerlei leuke dingen gehad: we waren met de sheltie vereniging naar de hondenspeeltuin en dan heb ik nog een super matras gehad, waar ik heerlijk op kan slapen. Ik was helemaal blij met mijn cadeaus. Het vrouwtje zei echter tegen mij dat dat nog niet alles is. Ik zou namelijk nog iets krijgen, maar dat was nog niet beschikbaar op mijn verjaardag. Bovendien zou dat een cadeau zijn dat ik samen met Romy zou krijgen. Ik snapte er helemaal niets van. Zoals gebruikelijk verklapte het vrouwtje helemaal niets, dus moest ik gewoon rustig afwachten.

 
Windmolen bij Neeltje Jans

Woensdagochtend zei het vrouwtje ineens dat het nu eindelijk tijd is voor het cadeau. Ik liep meteen door de hele kamer om op zoek te gaan, want als ik er als eerste bij ben kan ik het uitpakken en niet Romy, dacht ik bij mezelf. Maar nergens stond een doos of iets dat er niet thuishoort. Wilde mijn vrouwtje me nu voor de gek houden? Vond dat toch niet zo leuk. Al snel bleek dat het cadeau niet in huis is, maar dat wij ergens naartoe moeten. Hè, misschien nog een keer naar een hondenspeelplaats?




Ik zag dat het baasje de tent in de auto deed. Die nemen we alleen mee als we naar een wedstrijd gaan. Was dat mijn cadeau? Nee hoor, kon ik me echt niet voorstellen. In ieder geval stapten we allemaal de auto in en vertrokken wederom met onbekende bestemming. Zo’n anderhalf uur later arriveerden we bij een appartementencomplex in Veere, waar de baasjes op de benendenverdieping een ruim appartement gehuurd hadden. “Hier is jullie cadeau”, zei het vrouwtje, “een vakantie in Zeeland”. Wauw! Wat gaaf! Ik was helemaal perplex. Hoeveel hondjes zullen wel een vakantie voor hun verjaardag krijgen?

 
Strand van Burgh-Haamstede

’s Middags hebben we een wandeling gemaakt naar Veere. Het appartement lag iets buiten het centrum, maar binnen tien minuten stonden we in het centrum. Ik ben er al een keer geweest en sommige dingen kon ik me nog goed herinneren. ’s Avonds was het eindelijk zo ver: we mochten naar het strand van Vrouwenpolder. Ik hoopte zo dat we daar los mogen, maar na de teleurstelling in Friesland had ik daar toch mijn twijfels over. Het vrouwtje stelde me gerust. Hier in Zeeland mogen we gewoon los op het strand. Niet de hele dag, maar wel tussen 19:00 uur ’s avonds en 10:00 uur ’s ochtends. Nou, dat lijkt mij een prima compromis. Overdag is het vaak toch te warm voor ons, wij komen liever ’s avonds als het al een stuk afgekoeld is. Wat moet ik jullie vertellen? Het was echt genieten, Romy en ik hebben uitgebreid kunnen rennen. Heerlijk.




De volgende dag hadden we wedstrijd en wel in Wilhelminadorp, dat ook in Zeeland ligt. Nu snapte ik ook waarom de tent mee moest. Ook dat was een super dag. Alle drie de parcoursen foutloos gelopen. Bij de jumping waren we helaas net iets te langzaam, desalniettemin toch nog een 10e plaats. Het vast parcours ging helemaal geweldig: u’tje en tevens 4e plaats. We zijn er echt blij mee. Ook het spel hebben we goed gelopen: 9e plaats.

Het was donderdag vrij warm, maar het was in principe goed te doen. Het vrouwtje was samen met ons tussen twee tenten in gaan zitten, waar we lekker in de schaduw konden liggen. Bij het clubgebouw hadden ze voor ons hondjes zwembadjes neergezet, waar Romy en ik regelmatig naartoe mochten om de pootjes te koelen. Volgens mij was mijn vrouwtje daar wel een beetje jaloers op, want zij kan ook niet zo goed tegen warm weer. Ze moest wel even wachten, tot we later op de avond naar het strand van Domburg gingen.




Vrijdagochtend hebben we een kort uitstapje naar Zierikzee gemaakt, dat op Schouwen-Duivenland ligt. Veel was er helaas niet te zien en aangezien de temperatuur snel opliep, hebben we snel weer ons appartement in Veere opgezocht. ’s Avonds weer een uitstapje naar het strand, deze keer naar Burgh-Haamstede, dat volgens de reisgids het rustigste strand van heel Zeeland heeft. Toen we ’s ochtends van Zierikzee terugkwamen, waren we er al langsgereden. Nou, toen had je niet gedacht dat het hier rustig zou zijn, niet één parkeerplaats te vinden, maar ’s avonds zijn er inderdaad slechts weinig mensen.

 
Vuurtoren van Burgh-Haamstede

Het is daar in ieder geval heel anders dan bij de stranden in Vrouwenpolder en Domburg. Bij de eerste twee heb je een hoop trappen om naar het strand te komen. In Burgh-Haamstede wandel je op een pad tussen de duinen, met uitzicht op een vuurtoren. Dat vond ik een stuk leuker. Het strand zelf was ook fantastisch. Heel breed en nagenoeg geen mensen. Romy en ik hebben dus weer uitgebreid kunnen rennen. Helaas kan ik Romy niet meer bijhouden, ze kan echt zo hard lopen, dat is niet normaal. Ze heeft ook een heel aparte techniek, ze loopt een beetje als een haas. Eerst zet ze af met haar achterpoten, dan vliegt ze een paar meter door de lucht en vervolgens zet ze weer heel even haar achterpoten op de grond en vliegt verder. Het ziet er echt spectaculair uit.

 
Zonsondergang in Domburg

Helaas ging de tijd veel te snel voorbij. Gisterochtend moesten we alweer onze spullen pakken en gingen we naar huis terug. Heel erg jammer. Romy en ik hebben ontzettend van ons reisje genoten. Al die stranden, heerlijk. Wat een leuke provincie, dat Zeeland, helemaal geschikt voor ons hondjes.

zondag 21 mei 2017

Natuurtalent

Op 13 mei hadden we wedstrijd in Delft, waar we helaas niet zo goed gepresteerd hebben. De jumping ging op zich echt prima, alleen ging aan het eind weer iets mis. Ik sprong twee keer over een horde en ja, dan ben je natuurlijk meteen gediskwalificeerd. Bij het vaste parcours sprong ik iets te enthousiast van de kattenloop af. Ja ja, ik weet dat dat niet mag, het vrouwtje heeft mij dat al heel vaak uitgelegd en tijdens de training loop ik er ook altijd netjes vanaf. Maar training is toch iets anders, vind ik.



Het erge was dat we het spel helemaal verprutst hebben. Het spel telt namelijk mee voor de NK Teams. Ons team stond er tot nu goed voor: we waren vierde en dat betekent dat we door mogen naar het NK. Door dat gepruts van ons – en helaas ook van alle andere teamgenoten – staan we nu op de zesde plaats en slechts de eerste vijf mogen naar het NK. We hebben nog twee kansen om punten te behalen, maar of dat nog zal lukken?



Een dag na de wedstrijd zaten we ’s ochtends vroeg alweer in de auto. Het vrouwtje had Romy namelijk opgegeven voor een jonge honden agility workshop in Hoogerheide, om haar alvast een beetje kennis te laten maken met deze fantastische sport. Volgens het programma zou Romy leren om vooruit gestuurd te worden, een beetje zelfstandig te zijn en gemotiveerd te raken. Nou, dat leek me geen probleem, want als het vrouwtje tien meter verderop een bal neerlegt en vervolgens vooruit roept, dan rent mijn kleine zus als een gek naar de bal. En zelfstandig en gemotiveerd is ze zeer zeker.



Al snel bleek echter dat de drie andere cursisten en honden, die overigens ook allemaal van de leeftijd van Romy waren, al enorme ervaring hadden. Hond kort over een horde sturen, op meters afstand een tunnel insturen, en zelfs toesteldiscriminatie schenen die combinaties al allemaal onder de knie te hebben. Ik zag mijn vrouwtje toch wat bleek om de neus worden. “Jeetje”, hoorde ik haar tegen de baas zeggen, “we staan hier straks compleet voor schut”. Tja, ook ik vreesde het ergste, want Romy wist niet eens wat een horde is. Ik dacht dat wordt straks echt lachen, maar aan de andere kant had ik toch met mijn vrouwtje te doen. Ze keek heel zielig, mijn arm vrouwtje.

 
Ik kan ook lelijk kijken


Aangezien Romy nog niet mag springen, werden de latten direct boven de grond geplaatst en moesten zij daarom ook beginnen. Het begon vrij simpel. Nou ja, voor mij zou het vrij simpel zijn, want over een horde springen en vervolgens door een tunnel lopen, is nou niet echt het moeilijkste. Maar zoals gezegd: Romy heeft dat natuurlijk nog nooit gedaan. Tot mijn grootste verbazing stapte ze inderdaad over de horde en liep ze braaf door de tunnel. Hè, had ik dat wel goed gezien? Misschien heb ik een bril nodig? Dat kan toch niet? Maar ja hoor, Romy deed het inderdaad. Ging niet altijd even soepel, maar ze werd er steeds beter in.

Romy 49 weken


Romy bleef ons verbazen. Ze moest ook outjes leren. Voor degene die nu niet weten wat dat is: dat is als je van de andere kant over een horde moet springen. Dat had ze binnen een paar seconden door!!! Zo langzamerhand begon ik me een beetje dom te voelen, want ik heb dat heel lang moeten trainen en mijn kleine zus doet dat allemaal maar even. Het vrouwtje heeft me lief geknuffeld en me gerustgesteld. Het ligt niet aan mij, zegt ze, ze wist toen immers zelf niet hoe dat allemaal moet en nu weet ze dat wel. Daarom kan ze dat ook veel beter aangeven en weet Romy wat ze moet doen.

Het parcours werd steeds meer uitgebreid en nadat Romy wist wat out was, werd dat ook in het parcours ingebouwd. Het was inmiddels een lang parcours met meerdere horden en tunnels erin. Nu zou er een keer iets te lachen vallen, dat wist ik bijna zeker, want dat het vrouwtje en Romy dat samen kunnen lopen kon ik me echt niet voorstellen. Maar ja hoor, die twee renden daar razendsnel doorheen. Ik was totaal sprakeloos, echt waar. Mijn zusje is blijkbaar een natuurtalent. Ik was overigens niet de enige die verbaasd was, iedereen stond versteld.



Vandaag geen agility, maar een heerlijke wandeling door een prachtig natuurgebied dat de baas op internet gevonden had. Is slechts een paar kilometer van ons vandaan. Wat raar dat we dat niet eerder ontdekt hebben. Heerlijk rustig, met heel veel vogeltjes, en uitgebreide graslanden waar Romy en ik achter onze bal aan konden rennen. Wat mij betreft kunnen we daar vaker komen.

maandag 1 mei 2017

Mijn vierde verjaardag

De twee dagen gingen sneller voorbij dan ik dacht en gisteren (30 april) was het zo ver: ik werd vier. Het was de eerste keer dat ik op een zondag jarig ben. Dat is heel fijn, want dan is namelijk ook het baasje thuis, dus konden we iets leuks doen met zijn vieren. Ik kon het bijna niet meer afwachten om te weten te komen wat de baasjes voor mij verzonnen hadden.

Dat ben ik op mijn vierde verjaardag

De dag begon net als alle andere dagen ook, dus met uitlaten en eten. Ik keek af en toe naar het vrouwtje in de hoop dat ze iets verklapt, maar nee hoor, geen enkel woord. Toen we klaar waren, pakte het vrouwtje onze tuigjes en riemen en riep dat we moeten komen. Hè, nu wordt het interessant, dacht ik, we gaan ergens naartoe. Dat was ook zo. Romy en ik werden in de auto gezet en we vertrokken met onbekende bestemming.


Het was een rit van zo’n uur en toen ik uitstapte had ik geen flauw idee waar we nu eigenlijk waren. Wel wist ik dat ik nog nooit eerder op die plek was geweest. We moesten een stuk lopen vóór ik eindelijk zou weten wat de verrassing is voor mijn verjaardag. Toen we onderweg mensen tegenkwamen, die ook door een sheltie werden begeleid, begon het langzamerhand te dagen. Dat kwam me bekend voor, want als we met de sheltie vereniging iets ondernemen, komen we op weg naar de locatie ook altijd heel veel shelties tegen. Was benieuwd of ik goed gegokt had.

Romy 46 weken


Ja hoor, ik ben een slimme meid, het klopte helemaal. We gingen met de sheltie vereniging naar de hondenspeeltuin in Vlaardingen. Wauw, wat gaaf, wist helemaal niet dat zoiets bestaat. De speeltuin is helemaal omheind, zodat geen hondje kan weglopen. Overal staan toestellen, zoals buizen, kratten en autobanden. Superleuk. Die buizen lijken nogal op een tunnel, maar zijn veel groter. Door een tunnel kan maar één hondje rennen, maar door die grote buizen konden Romy en ik met zijn tweeën. Wat een pret, we konden er geen genoeg van krijgen. Ook de autobanden waren super. Ik snapte meteen wat ik moest doen en rende er doorheen, maar Romy had geen flauw idee wat ze moest doen. Het vrouwtje heeft eerst een beetje met haar moeten oefenen, daarna ging het vrij goed.


Ook mijn vriendin Yentle was met haar drie zussen gekomen. Dat vond ik helemaal geweldig, was leuk om samen te kunnen spelen. Ook Romy had snel vriendjes gevonden, met wie ze als een gek over het hele terrein rende. Wat kan mijn zusje toch lopen, echt ongelofelijk. Niemand is in staat om haar in te halen, ook ik niet. Zie meestal alleen haar achterkant.



Wat een geweldige verjaardag. Dat was echt een super cadeau. Maar dat was niet alles, want ’s avonds kreeg ik nog een cadeau: een nieuw matras. Over het algemeen ga ik pas naar bed als het vrouwtje zegt dat ik moet gaan slapen, maar nu wilde ik het nieuwe matras uitproberen. Om half acht ging ik liggen. Wauw, wat ligt dat matras goed. Vóór ik het wist was ik in dromenland en ik werd pas wakker toen het vrouwtje de etensbak kwam halen. Ben er helemaal blij mee.