Nesselwang en Hopfen am See

Wat een ander begin van de dag dan gisteren: al ’s ochtends scheen de zon volop, dus we hadden meteen het vakantiegevoel te pakken. Het was niet te warm en ook niet te koud, dus de perfecte dag voor een wandeling. We reden naar Nesselwang, om daar naar een waterval te gaan kijken.

 

Waterval Nesselwang

De auto werd neergezet op een grote parkeerplaats, waar het nogal druk was. Er was daar kennelijk veel te doen. Maar wij kwamen voor de waterval en gingen dus wandelen. De hoogteverschillen vielen daar reuze mee, ook voor het baasje was dat dus te doen. De waterval was indrukwekkend, jeetje zeg, wat een hoop water kwam daar naar beneden. Je kon de waterval van onderen bewonderen, maar je kon ook helemaal naar boven klimmen. Je moest dan wel talloze trappen lopen. Dat was niets voor ons. De trappen waren open, niet geschikt voor onze smalle pootjes, en bovendien heeft het vrouwtje hoogtevrees. Maar ja, waarom wil je eigenlijk een waterval van boven zien?

Romy en ik vonden de wandeling schitterend. We konden heerlijk rennen en dat deden we ook. En tussendoor lekker snuffelen. Ruikt hier heel anders dan bij ons thuis, dat moest toch even goed worden onderzocht. Ik vind het heerlijk om uitgebreid te snuffelen, is echt helemaal mijn ding.

’s Middags gingen we naar Hopfen am See, om een wandeling te maken om de Hopfensee. Op een bord stonden verschillende routes aangegeven die je kon lopen, met een vermelding van het aantal kilometers. Je kon een route doen om het hele meer. Dat was een flinke wandeling, die zo’n drie uur duurde. Dat vonden de baasjes te lang. Je kon ook een panoramaroute doen, die in het blauw was aangegeven. Die viel qua kilometers en tijd mee, dus besloten we om die te gaan lopen.

In het begin viel het allemaal mee. Op houten paaltjes stond keurig met blauwe kleur aangegeven waar je moet lopen. De baasjes waren totaal onder de indruk van de uitzichten en het vrouwtje maakte overal foto’s van. We bleven tussendoor regelmatig staan om te kijken en gewoon te genieten. Rechts en links had je af en toe een pad, waar je van de hoofdroute kon afwijken. Wij bleven echter netjes op het hoofdpad, want we wilden immers de blauwe route lopen.

Toen we al een behoorlijk eind hadden gelopen, begonnen bij de baasjes toch de twijfels toe te slaan. Het was al een poosje geleden dat we een paal met blauwe verf hadden gezien. Sterker nog, we kwamen helemaal geen palen meer tegen met welke kleur verf dan ook. Zaten we wel goed? Aan de ene kant had je nog steeds het meer, dus verdwaald waren we niet. Maar zaten we nog wel op de juiste route? Er waren twee mogelijkheden: of doorlopen, of teruggaan. We kozen voor doorlopen.

Weer een poosje later – we waren inmiddels al geruime tijd onderweg – kwamen we ineens in een bos terecht. Dat bos hadden we gezien toen we aankwamen. Dat lag precies aan de overkant van het meer. Oeps, baasjes, volgens mij is dat toch de verkeerde route. Maar ja, nu was het te laat, we moesten verder. Aangezien het bos ongeveer op de helft ligt van de route, hield dat in dat we ongeveer dezelfde tijd nodig hadden, die we al hadden gelopen, om weer naar onze auto te komen.

 

Hopfen am See

Het baasje was aan het kreunen en steunen. De voeten deden zeer, hij had geen zin meer in wandelen. Ook zouden we onder geen omstandigheden meer tijdig bij de parkeerplaats arriveren, waar we slechts een bepaald aantal uren mochten staan. Romy en ik hadden nergens last van. Het vrouwtje had in een rugzak water voor ons meegenomen, zodat we tussendoor wat konden drinken. Bovendien zijn wij aan wandelingen met ons vrouwtje gewend, want ook thuis zijn we vaak met zijn drieën op pad.

Na uren om het hele meer gewandeld te hebben, kamen we eindelijk bij onze auto aan. De baas zag het helemaal niet meer zitten. Op het terras van een restaurant moest hij eerst bijkomen. Geen idee waar het fout is gegaan, maar daar stonden toch echt geen paaltjes meer. Is altijd lachen met de baasjes. Is niet de eerste keer dat we compleet de weg kwijt zijn. Wij hondjes hadden dat al lang door dat we de verkeerde route liepen. Misschien de volgende keer toch een wandelkaart aanschaffen?